Een Ervaring van het Festival in Karadeniz Ereğli, Turkije – 2019
In 2019 nam ik deel aan het artistieke festival in Karadeniz Ereğli, Turkije, waar ik de kans had om verschillende internationale kunstenaars te ontmoeten. Tijdens dit evenement kwam ik toevallig een Albanese kunstenaar tegen, die ik vijf jaar eerder had leren kennen tijdens een symposium in Hurghada, Egypte. Voor zover ik wist, kwam hij uit Tetovo, Noord-Macedonië. Na een vriendelijke begroeting bleven we in gewoon contact.
De dagen gingen voorbij en we bleven ons werk presenteren via artistieke demonstraties. Ik voltooide mijn werken snel en de organisator van het festival stelde voor dat ik een openbare performance zou geven. Ik accepteerde dit voorstel, op voorwaarde dat ik twee grote doeken van 150x100 cm zou krijgen, waarvan één voor mij zou blijven. De organisator vond het idee leuk en zorgde binnen korte tijd voor het benodigde materiaal.
Ondertussen kwam de Albanese kunstenaar naar me toe en vroeg:
"Weet je voor wie deze twee grote doeken zijn?"
Mijn antwoord was simpel: "Voor mij."
Hij vroeg opnieuw, enigszins verbaasd: "Beide?"
"Ja," zei ik. "Eén blijft voor het festival en de andere voor mij."
Even later merkte ik dat een van de doeken ontbrak. Later begreep ik dat deze kunstenaar het had meegenomen. Ik stond niet stil bij dit detail en ging verder met mijn expressionistische performance, zoals ik altijd met grote passie doe. Gedurende de hele tijd merkte ik dat hij mij aandachtig volgde – soms voor, soms achter mij, terwijl hij elke beweging in mijn creatieve proces bestudeerde.
Ik voltooide het schilderij snel, omdat mijn emoties krachtig waren en al mijn energie in dat werk vloeide. Na een paar momenten zag ik dat hij mijn beschilderde doek had meegenomen en het had geplaatst op een plek vol met mensen en bezoekers. Nieuwsgierig liep ik naar hem toe om zijn performance te bekijken, maar wat er gebeurde, liet me sprakeloos achter: hij begon volledig mijn artistieke expressie te imiteren, tot in de kleinste details.
Ik voelde me alsof ik in een droom was – een surrealistische scène waarin iemand zonder enige schaamte mijn stijl uitbuitte in mijn aanwezigheid. Ik liep verbaasd weg en, geloof me, ik voelde me beschaamd voor hem, omdat ik niet alleen iets dergelijks niet kon geloven, maar mijn ogen de realiteit ook niet wilden accepteren. Deze persoon, met een masterdiploma in kunst, probeerde snel carrière te maken door het werk van een ander te kopiëren.
Ik had hem voor het eerst ontmoet in 2014 in Hurghada en toen zag ik hem als een student in ontwikkeling. Helaas denken sommige kunstenaars dat ze van de ene op de andere dag groot kunnen worden door de expressie van anderen te stelen, van degenen die jaren ervaring hebben en een duidelijke artistieke identiteit bezitten.
We kunnen kiezen tussen twee wegen:
Wees een schepper of blijf een kopieerder (plagiaatpleger).
Met respect,
Shefqeti
ENGLISH
An Experience from the Festival in Karadeniz Ereğli, Turkey – 2019
In 2019, I participated in the art festival in Karadeniz Ereğli, Turkey, where I had the opportunity to meet various international artists. During this event, I accidentally ran into an Albanian artist whom I had met five years earlier at a symposium in Hurghada, Egypt. From what I knew, he was from Tetovo, North Macedonia. After a friendly greeting, we continued to maintain occasional contact.
As the days passed, we continued presenting our work through artistic demonstrations. I quickly completed my artworks, and the festival organizer suggested that I do a public performance. I accepted this proposal under the condition that I be provided with two large canvases, sized 150x100 cm, with one of them remaining in my possession. The organizer liked the idea and promptly provided the requested materials.
Meanwhile, the Albanian artist approached me and asked:
"Do you know who these two large canvases are for?"
My answer was simple: "For me."
Somewhat surprised, he asked again: "Both of them?"
"Yes," I said. "One will remain for the festival, and the other is for me."
After a short while, I noticed that one of the canvases was missing. Later, I realized that it had been taken by that very Albanian artist. I didn't dwell on this detail but continued with my expressive performance, as I always do with great passion. Throughout the process, I noticed that he was closely observing me—sometimes in front, sometimes behind—studying every movement I made in my creative process.
I finished the painting quickly, as my emotions were strong, and all my energy poured into that artwork. Moments later, I saw that he had taken my painted canvas and placed it in an area full of people and visitors. Curious, I approached to see his performance, but what happened left me speechless: he began to imitate my artistic expression entirely, down to the smallest details.
I felt like I was in a dream—a surreal scene where someone, without any shame, was exploiting my style right in front of me. I walked away in shock, and believe me, I was embarrassed for him, because not only could I not believe such a thing, but even my own eyes refused to accept the reality. This person, holding a master’s degree in art, was trying to rise quickly in the artistic scene by copying someone else's work.
I had first met him in 2014 in Hurghada, where I had seen him as a developing student. Unfortunately, some artists think they can become great overnight by stealing the expression of those who have years of experience and a clear artistic identity.
We can choose between two paths: To be creators or to remain imitators (plagiarists).
With respect,
Shefqeti
