Shefqet Avdush Emini

SHQIP BIOGRAFIA E ARTISTIT SHEFQET AVDUSH EMINIT

Lees meer >> | 18 keer bekeken

SHQIP, AENGLISH, NETHERLANDS - SHEFQET AVDUSH EMINI – “ARTISTI DHE NJERI”

SHEFQET AVDUSH EMINI – “ARTISTI DHE NJERI”

Ka dy mënyra për ta njohur një artist. E para është përmes veprave të tij dhe e dyta, përmes njohjes së tij si person. Unë pata fatin e mirë t’i përjetoja të dyja njëkohësisht gjatë ekspozitës dhe punëtorisë “Green Earth” të organizuar nga OFAIS në Guwahati, në provincën Assam të Indisë në vitin 2016.

Lees meer >> | 18 keer bekeken

Shefqet Avdush Emini tash më i njohur në botë me vepra arti pamor bën njeriun më të pasur me krijimet tij

Shkëlqimi idesë së ARTIT, vepra t’larta që do mbetën të gjithmonshme, vlerë kulmore, nga do krenohet arti pamor, dhe artistët e këtij zanati që pasurojnë njeriun vlerash të tilla krijuese.

Shefqet Avdush Emini tash më i njohur në botë me vepra arti pamor bën njeriun më të pasur me krijimet tij. Ai tash më për vlerat artistike, t’artit pamor është vlerësuar shumë herë si një krijues serioz që jep njeriut vepra të çmuara të këtij zhanri. Puna tij krijuese sot njihet po thuaj në tërë botën – sidomos të arti pamor nga flasin shpërblimet e tij nëpër ekspozitat botërore të organizuara në shtete të ndryshme ku çmohet kultura krijuese.
Shefqet Avdush Emini është i lindur në Kosovë, i shkolluar gjithashtu ndër studentët më të suksesshëm të gjeneratës së tij në F. A. Figurativ.
Tash, prej disa vitesh jeton dhe krijon në Mbretërinë e Holandës dhe ka vardisur suksese t’shumta prej krijuesi i cili në vazhdimsi na sjellë prezenton vepra t’çmuara arti pamor.
Për veprat e tij flasin, shkruajnë, vlerësojnë shumë njohës të kritikës së artit figurativ si një – ndër krijues më të spikatur këtij lloj arti.
Veprat tij krijuese ai ka botuar edhe në libra që dashamirët do i kënë në bibliotekat e tyre familjare si krijime t’çmuara t’artit.

Lees meer >> | 16 keer bekeken

SHQIP,ENGLISH, NETHERLANDS - Shefqet Avdush Emini – Piktura e shpirtit të zhveshur në mjegullën e ekzistencës

Shefqet Avdush Emini – Piktura e shpirtit të zhveshur në mjegullën e ekzistencës Analizë e thelluar e një vepre të vitit 2008

Kjo vepër e realizuar nga mjeshtri i artit bashkëkohor Shefqet Avdush Emini në vitin 2008 përfaqëson një kulmim të ndjeshmërisë së tij filozofike dhe shprehëse në gjuhën e abstraksionit ekspresionist. Vepra paraqet një figurë njerëzore, në formë të vagëlluar dhe të paidentifikueshme, e përthithur brenda një bote të mjegullt, ku kufijtë midis trupit dhe ambientit përreth janë të tretur dhe të paqëndrueshëm. Kjo figurë, e vizatuar me penelata të guximshme dhe të ngarkuara me emocione, qëndron e ktheyer me shpinë ndaj spektatorit – një zgjedhje artistike që hap një horizont të gjerë interpretimesh për temën e identitetit, humbjes dhe izolimit njerëzor.

Lees meer >> | 17 keer bekeken

Për artistin e famshëm ndërkombëtar Shefqet Avdush Emini, kanë shkruar shumë kritikë arti, historianë arti, kuratorë dhe studiues nga vende të ndryshme të botës

Për artistin e famshëm ndërkombëtar Shefqet Avdush Emini, kanë shkruar shumë kritikë arti, historianë arti, kuratorë dhe studiues nga vende të ndryshme të botës. Ata e kanë analizuar dhe vlerësuar veprën e tij përmes katalogëve, recensave, parathënieve të ekspozitave, librave monografikë dhe artikujve të botuar në media kulturore dhe artistike. Më poshtë janë disa nga kritikët dhe studiuesit më të njohur që kanë shkruar për të:

Lees meer >> | 14 keer bekeken

The Voice of Conscience in Contemporary Art – Critical Perspectives on Shefqet Avdush Emini

Zëri i ndërgjegjes në artin bashkëkohor – Vlerësime kritike për Shefqet Avdush Eminin

Shefqet Avdush Emini, një prej emrave më të shquar të pikturës abstrakte bashkëkohore, ka fituar vlerësim dhe respekt ndërkombëtar për veprën e tij artistike që përshkruhet si një shpërthim emocional, një poezi vizuale e dhimbjes, reflektimit dhe humanizmit. Gjatë dekadave të krijimtarisë së tij, shumë kritikë arti, kuratorë, historianë dhe studiues nga vende të ndryshme kanë analizuar, interpretuar dhe vlerësuar në mënyrë të thelluar artin e tij, duke e përfshirë atë në rrafshin e lartë të artit universal.

Lees meer >> | 19 keer bekeken

Remzi Limani – Zëri filozofik i kritikës shqiptare për Shefqet Avdush Eminin

Remzi Limani – Zëri filozofik i kritikës shqiptare për Shefqet Avdush Eminin

Teksti i zgjeruar në shqip:

Remzi Limani, shkrimtar, eseist dhe kritik arti nga Kosova, është një ndër zërat më të ndjeshëm dhe më të thellë që ka shkruar për veprën e Shefqet Avdush Eminit. Në analizat e tij, Limani nuk ndalet vetëm në aspektin formal të artit të Eminit, por hyn thellë në filozofinë e tij krijuese, në dramën e brendshme të artistit dhe në reflektimin shpirtëror që buron nga secila telajo.

Lees meer >> | 16 keer bekeken

Shefqet Avdush Emini – Heshtja e Lëvizjes dhe Pesha e Qenies në Abstrakten Figurative Analizë e thelluar e një pikture vaj në shpërplloqe nga mjeshtri i artit bashkëkohor

Shefqet Avdush Emini – Heshtja e Lëvizjes dhe Pesha e Qenies në Abstrakten Figurative
Analizë e thelluar e një pikture vaj në shpërplloqe nga mjeshtri i artit bashkëkohor

Në këtë vepër të jashtëzakonshme, të realizuar me teknikën e vajit në shpërplloqe, Shefqet Avdush Emini dëshmon edhe një herë se përtej formës dhe ngjyrës qëndron një botë e pamatshme shpirtërore – një botë ku lëvizja dhe qëndrimi ndodhin njëkohësisht, ku figura njeriu tretet në hapësirë, por nuk zhduket, ku realiteti dhe ëndrra ndërthuren në një mënyrë që vetëm një gjeni i brushës mund ta përfaqësojë.

Struktura kompozicionale dhe tensioni i qetësisë
Në pamjen e parë, tabloja përshkohet nga një kompozim i thjeshtë por jashtëzakonisht i fuqishëm: dy figura njerëzore të vendosura ballas, të cilat duken se janë në lëvizje, ndonëse në një peizazh të ngrirë, thuajse metafizik. Ndjesia e ecjes ose qëndrimit mes një toke të ngrohtë (e përfaqësuar nga tonet okër dhe të artë në pjesën e poshtme të pikturës) dhe një qielli të errët e të thellë, krijon tensionin themelor të veprës – një ekuilibër i brishtë mes realitetit të rëndë tokësor dhe abstraktes qiellore, mes peshës së trupit dhe lehtësisë së shpirtit.

Figura në të majtë ka një prani më të fuqishme fizike, e përbërë nga trupa të përzier me shtresa të trasha, në të cilat duken ngjyrat e tokës, gjakut, mishit dhe hijeve. Ndërkohë, figura në të djathtë është më e shpërndarë, më transparente, gati si një kujtim ose një hije. Ky dualitet ngre pyetjen: a janë këto dy figura dy faza të një qenieje të vetme? Apo janë dy personazhe që ndajnë një fat të përbashkët, të vendosur në këtë zbrazëti të përjetshme?

Gjuha ekspresive e brushës dhe materia e shpirtit
Përdorimi i vajit në këtë pikturë nuk është vetëm teknik – është një akt emocional, një shkrirje e materies me ndjesinë. Vizatimi nuk është linear, por i zhytur në ngjyrë, në lëvizje të trasha e të guximshme të brushës që nuk ndjekin kufij por ndërtojnë ndjesi. Piktura nuk “tregon” trupin, por e ndien atë: masa e pigmentit shpërfaq tensionin e jetës, peshën e brendshme të ekzistencës, por edhe përkohshmërinë e saj.

Ngjyrat – përzierja mes jeshiles, bluve të errëta dhe nuancave të dheut – krijojnë një atmosferë të mbushur me melankoli dhe meditim. Këtu nuk kemi të bëjmë me një peizazh fizik, por me një “peizazh të qenies” – një hapësirë metafizike ku vetë njeriu vendoset në sfondin e përjetësisë.

Njeriu si simbol dhe zhdukja e individualitetit
Ajo që bie në sy është mungesa e qartë e fytyrave – një element kyç në veprat e Shefqet Avdush Eminit. Nuk ka portrete, nuk ka detaje që identifikojnë individin – vetëm prani njerëzore në përmbajtjen e saj më të pastër, më universale. Ky mungesë nuk është dobësi, por është qëllim: artisti e zhvesh figurën nga e përditshmja, nga emri dhe historia, për ta kthyer në simbol të njeriut në përgjithësi – njeriut që ecën drejt së panjohurës, që mban barrën e jetës në supe, që ekziston në një univers të pakuptueshëm.

Kjo shpërbërje figurative është një shpërbërje e vetë egos – një kritikë e heshtur ndaj individualizmit modern dhe një rikthim tek esenca e njeriut si qenie shpirtërore. Kjo është një karakteristikë e thellë e filozofisë artistike të Eminit, ku çdo figurë njerëzore është një përfaqësim i dhimbjes, kalueshmërisë dhe nevojës për bashkim me tjetërsinë.

Konteksti i artit bashkëkohor dhe zëri i piktorit
Në peizazhin e artit bashkëkohor ndërkombëtar, ku shumë artistë shkojnë drejt konceptualizmit ekstrem apo sterilitetit vizual, Shefqet Avdush Emini qëndron si një dritë e rrallë që rikthen fuqinë e pikturës si gjuhë shpirtërore. Ai nuk ka nevojë për narrativë të drejtpërdrejtë apo për tituj të sforcuar: vepra e tij flet përmes shtresës së bojës, përmes tensionit të përbërjes, përmes dhimbjes së heshtur që përshkon çdo figurë të tij.

Piktura që kemi përpara është si një poezi e shkruar me ngjyrë dhe heshtje. Ajo nuk ka fillim e as fund, por është e hapur ndaj interpretimit të përhershëm. Shikuesi ndodhet në pozitën e përbashkët me figurat e paraqitura: përballë misterit të ekzistencës, në udhëkryqin mes të dukshmes dhe të padukshmes, i ftuar jo vetëm të shohë, por të ndjejë, të kuptojë përmes intuitës.

Ekuinoksi i pikturës dhe jetës
Kjo vepër e Shefqet Avdush Eminit është një dëshmi e fuqisë së vërtetë të artit: aftësisë për të kaluar përtej formës, për të komunikuar me shpirtin e njeriut pa fjalë, për të ngritur pyetje të mëdha për jetën, për praninë, për vetë qenien. Emini nuk na jep përgjigje, por na jep një udhë – një rrugë përmes dritës dhe errësirës, përmes figurës që zbehet dhe ngjyrës që flet.

Ky është arti i tij: i sinqertë, i thellë, universal. Një art që nuk shfaqet, por ndodh – si një akt shpirtëror. Një art që mbetet, që gdhendet në kujtesën tonë si një thirrje e heshtur për të qenë më njerëzorë, më të thellë, më të vetëdijshëm për praninë tonë në këtë botë të pasigurt.

Lees meer >> | 22 keer bekeken

Shefqet Avdush Emini – Horizonti i Dhembjes dhe Qëndrueshmërisë: Një Udhëtim përmes Abstraktes në Vepër

Shefqet Avdush Emini – Horizonti i Dhembjes dhe Qëndrueshmërisë: Një Udhëtim përmes Abstraktes në Vepër

Në këtë vepër mahnitëse vaj në pëlhurë, mjeshtri i artit bashkëkohor dhe ikona e pikturës ekspresioniste abstrakte, Shefqet Avdush Emini, na ofron jo vetëm një peizazh shpirtëror, por një univers të tërë që lëkundet ndërmjet realitetit dhe metafizikës, ndërmjet kaosit dhe harmonisë, ndërmjet vuajtjes dhe qëndresës. Ngjyra, tekstura, gjestet e furçës dhe tensioni dramatik që e përshkon gjithë përbërjen vizuale, janë të gjitha elemente që dëshmojnë për fuqinë krijuese të një artisti që nuk pikturon vetëm me dorë, por me shpirt, me ndërgjegje, me kujtesë historike dhe me vizion filozofik.

Arkitektura e Ngjyrës si Tension Emocional
Në pamje të parë, horizonti duket i ndarë në katër zona të fuqishme kromatike: e kaltra qiellore në pjesën e sipërme, e zeza dhe e kuqja në mes, dhe tonet e gjelbërta e të kaltërta në pjesën e poshtme. Por ajo që ndodh brenda këtij ndarjeje nuk është një organizim formal; përkundrazi, është një shpërthim i kontrolluar emocional. E kaltra lart përshkon një qiell turbulent, ku struktuara të mjegullta, shpeshherë të ngjashme me sy apo forma antropomorfe, krijojnë një atmosferë tensioni. Është sikur qielli vetë po shikon, po kujton, po vuan. Kjo e kaltër nuk është qetësuese; ajo është e përzier me të bardha që shqetësojnë, të zeza që djegin, dhe gri që zhysin. Kjo nuk është një qiell i zakonshëm; është qielli i ndërgjegjes së plagosur, një simbol metaforik i kujtesës kolektive.

Pjesa qendrore është dominimi i së zezës dhe së kuqes – ngjyra të fuqishme, të papajtueshme, që në pikturën e Emini-t gjithmonë kanë funksione simbolike. E zeza është hija e së kaluarës, dhembja, persekutimi, shkatërrimi – por ajo nuk është vetëm prani fizike; është shenjë ekzistenciale. Është një mur që ndan dy botë: atë që është lënë pas dhe atë që nuk mund të arrihet. Ndërsa e kuqja është gjaku i shpirtit, është revolta, është përflakja e brendshme, është pasioni që nuk shteron. Në dorën e Emini-t, kuqja nuk është vetëm për të goditur syrin – ajo është për të ndezur ndërgjegjen.

Në pjesën e poshtme, përvijimi i gjelbër e i kaltër të kujton tokën, por jo si vend strehimi; ajo është më tepër një tokë që lëkundet, që zhytet nën peshën e historisë. Ngjyrat e zbehta të gjelbërta, dritat që ngjajnë si reflektime ujore apo pasqyra emocionesh, e bëjnë këtë zonë të poshtme të jetë një pikë reflektimi, një vend ku shpirti mund të përthyhet.

Qasja Ekspresioniste – Një Shpërthim i Brendshëm
Shefqet Avdush Emini është një nga figurat më autentike të ekspresionizmit abstrakt evropian bashkëkohor, dhe kjo vepër e dëshmon qartë këtë përkatësi. Nuk ka asnjë përpjekje për të ndërtuar një narrativë të qartë figurative; përkundrazi, gjithçka vjen si një rrjedhë spontane, si një thirrje që del nga brendësia e trazuar e artistit. Furça e tij nuk kërkon përsosmëri estetike sipërfaqësore – ajo kërkon të zbulojë strukturat e padukshme të dhembjes dhe shpresës. Vizatimet vertikale të zeza që përshkojnë qendrën janë si shtylla, si gurë varri, si monumente pa emër të një historie që ende kërkon drejtësi. Ato duken si antena që thithin dhimbjen universale dhe e kthejnë në vibrim vizual.

Shpirti i Protestës dhe Dëshmia Etike
Emini nuk pikturon për të dekoruar. Ai pikturon për të dëshmuar. Çdo vepër e tij është një akt proteste, një shenjë mospranimi ndaj së keqes, një revoltë vizuale që sfidon harresën. Në këtë pikturë, e kaltra nuk është thjesht qiell, dhe e kuqja nuk është vetëm ngjyrë – ato janë sinjale, alarm, zë i njeriut të shtypur, të braktisur, të ndarë nga vetvetja. E zeza e errët, që kalon përgjatë horizontit, është kufiri i dhunës, mbyllja e hapësirës së shpresës, një mur i padukshëm që ndan shpresën nga realiteti. Por përkundër këtij tensioni, piktura nuk bie në dëshpërim total. Brenda çdo ngjyre ekziston një dritë që tenton të shpërthejë. Përmes trazimit të ngjyrave, Emini na kujton se edhe në ferr ka prani njerëzore, ka zemër që rreh, ka shpresë që nuk shuhet.

Reflektim mbi Kohën dhe Kujtesën
Kjo vepër mund të lexohet si një peizazh i kohës. Nuk është as peizazh i natyrës e as peizazh i realitetit të përditshëm. Është një peizazh i kujtesës kolektive. Ajo që ndodh në këtë tablo nuk është në një vend konkret – është në ndërgjegjen e njeriut të plagosur nga historia. Emini e ngre pikturën mbi kuptimin, mbi dhimbjen, mbi përjetimin – ai e bën kanavacën një fushë ku luftojnë forcat e jetës dhe vdekjes, të shpresës dhe dhimbjes, të protestës dhe pranimit.

Një Pikturë që Flet me Heshtjen
Vepra që kemi përpara është një akt i pastër i komunikimit shpirtëror. Ajo nuk kërkon interpretim të vetëm. Ajo të ndalon, të lë pa frymë, të fton të përballesh me vetveten, me historinë, me dhimbjen dhe shpresën njëkohësisht. Është një thirrje pa fjalë. Një përplasje e ngjyrave që bërtasin atje ku fjalët dështojnë. Në dorën e Shefqet Avdush Eminit, ngjyra bëhet krismë, horizonti bëhet mur kujtese, dhe heshtja – bërtitje universale. Ai nuk na kërkon të kuptojmë, por të ndjejmë. Dhe kjo është forca më e madhe e artit të tij.

Lees meer >> | 24 keer bekeken

​​​​​​​Shefqet Avdush Emini – Zëri i Heshtur i Shpirtit në Ngjyrë dhe Abstraksion

Shefqet Avdush Emini – Zëri i Heshtur i Shpirtit në Ngjyrë dhe Abstraksion

Në këtë vepër të jashtëzakonshme, të realizuar me teknikën e vajit në pëlhurë, mjeshtri i artit bashkëkohor, Shefqet Avdush Emini, ngre një strukturë emocionale të përbërë nga fragmente ndjenjash, trazirash të brendshme dhe simbolesh të heshtura që flasin më shumë se fjalët. Kjo pikturë është një dëshmi e aftësisë së artistit për të komunikuar përmes abstraktes, duke shndërruar telajon në një terren ku shpirti lëviz lirshëm mes mjegullës së ngjyrave, linjave të thyera dhe formave që ftojnë për meditim të thellë.

Kompozita dhe Gjuha Vizuale
Në qendër të pikturës, dy figura të përvijuar në mënyrë të çrregullt dhe të paidentifikueshme në mënyrë konvencionale, krijojnë një tension emocional që dominon gjithë hapësirën vizuale. Një formë rrethore në ngjyrë të verdhë, e rrethuar nga vija të errëta që i japin një aureolë të pazakontë, duket sikur përfaqëson një kokë pa fytyrë — një metaforë e mungesës së identitetit, ose ndoshta e ndriçimit të brendshëm që tejkalon përfaqësimet fizike. Kjo formë e verdhë përplaset përkundrejt një figure tjetër më të errët, ku ngjyra e kuqe, e zezë dhe vjollcë krijojnë një mori lëvizjesh të egra, të dhimbshme, të përndjekura nga hija.

Ky dialog midis dy formave, njëra e dritës dhe tjetra e errësirës, është thelbësor për të kuptuar tensionin dualist që përshkon pikturën: jeta dhe vdekja, qetësia dhe kaosi, pranimi dhe refuzimi. Nuk ka kufij të qartë, nuk ka ndarje të prerë, sepse gjithçka lëviz, rrjedh dhe transformohet, duke i përngjarë vetë natyrës njerëzore — të paqëndrueshme dhe enigmatike.

Paleta Kromatike si Strukturë Emocionale
Ngjyrat në këtë vepër janë më shumë se elemente dekorative; ato janë mjeti kryesor për të shprehur një tension emocional të përhershëm. E gjelbra që mbizotëron sfondin është e qetë dhe e trazuar njëkohësisht, një natyrë e heshtur që e ka humbur gjallërinë e vet dhe është kthyer në arenë për konfliktin e brendshëm. E verdha — një ngjyrë tradicionalisht e lidhur me dritën dhe shpresën — shndërrohet këtu në një enigmë, e turbullt, me margjina të shkrira dhe të kërcënuara nga errësira përreth.

Ngjyra e kuqe shpërthen në mënyrë të dhunshme në pjesën e djathtë të pikturës, si një plagë e hapur ose një shpërthim i papërmbajtur dhimbjeje. Në kontrast me tonalitetin më të errët të pjesës së poshtme, ajo krijon një ndjesi tragjedie të pashmangshme. Këto ngjyra nuk janë të vendosura rastësisht, por janë produkt i një ekuilibri të thellë psikologjik, që Shefqet Emini e ndërton me një intuitë të jashtëzakonshme për të përçuar të pathënat.

Struktura e Fshehur dhe Simbolika e Paqartë
Forma të caktuara gjysmë të lexueshme, si një dorë në sfond që del nga errësira e së majtës, apo vija harkore që të kujtojnë simbolin e pafundësisë në pjesën e sipërme të djathtë, krijojnë një ndjesi enigme. Këto elemente, në pamje të parë të paqarta, funksionojnë si simbole të nënndërgjegjes kolektive, të një kujtese të largët ose një shenje universale që i fton shikuesit të përfshihen emocionalisht dhe intelektualisht.

Figura njerëzore këtu nuk është e përfaqësuar me anë të fizionomisë realiste, por përmes pranisë shpirtërore. Njeriu është prezantuar si një qenie e përbërë nga përplasje brenda vetes: është vetë drita që verbëron dhe errësira që ndriçon. Mungesa e fytyrës është një formë refuzimi i identitetit të ngurtësuar; është një liri për të qenë çdokush dhe askush.

Filozofia Artistike dhe Konteksti i Shefqet Eminenit
Shefqet Avdush Emini, me përvojën e tij të gjatë ndërkombëtare, sjell në këtë vepër jo vetëm mjeshtërinë teknike, por edhe filozofinë e tij të thellë mbi artin si mjet për transformimin e realitetit shpirtëror dhe shoqëror. Ai nuk kërkon t'i përgjigjet pyetjeve, por t’i shtrojë ato në mënyrë të tillë që të trazojnë ndërgjegjen e shikuesit. Kjo pikturë nuk jep një përfundim, por është një gjendje e vazhdueshme, një proces meditativ mbi natyrën e qenies.

Ky është arti i një piktori që nuk pikturon thjesht me ngjyra, por me frymën e një epoke që ka parë shumë plagë dhe kërkon shërim përmes krijimtarisë. Vepra mbart në vete thirrjen për të parë më thellë, për të ndier më sinqerisht dhe për të kuptuar se çfarë ndodh në heshtjen mes një dritë-je të zbehur dhe një errësire që flet.

Në fund, kjo pikturë e Shefqet Avdush Eminit është një univers më vete, një hartë shpirtërore ku nuk ka destinacione të qarta, por vetëm rrugë të ndërlikuara drejt thellësisë së vetes. Është një vepër që nuk shteron kurrë në përjetim, sepse si çdo vepër e vërtetë artistike, ajo nuk përfundon në telajo, por vazhdon të jetojë në sytë, mendjet dhe zemrat e atyre që guxojnë ta përballin.

Lees meer >> | 23 keer bekeken